Dan komt natuurlijk nog de rest; operatie en bestraling. Ik dacht; “oh, dat varkentje wassen we wel even en hopla, voor ik het weet sta ik straks op skis.” Tja, een misrekening natuurlijk. Het herstel van chemo duurt lang, echt lang. De operatie vond ik inderdaad pittig, maar niets in vergelijking met chemo. Alles duurde wel wat langer, want je lijf heeft tijd nodig om te herstellen en is al zo druk bezig. Toch stond ik op skis 3 weken na de operatie. Op mijn tempo, maar ik heb het gedaan en het was de ideale ontspanning om de laatste horde te nemen.
Bestraling lijkt niets, maar het is lastig. Ik had op de een of andere manier de pech dat de verplegers daar overwerkt waren en meestal niet vriendelijk. Ik begrijp hun, maar dat was echt lastig. Er zijn dagen geweest dat ik meer dan een uur zat te wachten tot het mijn beurt was en dat weegt. Ik ging er elke dag met de fiets naartoe om toch de beweging te hebben en om buiten te zijn. Dat deed wel deugd, maar vele keren zat ik te huilen op mijn fiets. Soms zonder reden, maar meestal was het omdat ze niet vriendelijk waren geweest, omdat ik lang had moeten wachten, onbegrip, enz.. Het waren eigenlijk kleine dingen, maar ze raakten en kwamen extra hard binnen. Er is vermoeidheid, pijn aan de bestraalde streek, keelpijn, … Je moet er elke dag naartoe behalve het weekend en dat weegt door. Je staat er bloot, letterlijk en figuurlijk. Ik herkende mijn eigen lijf niet meer. De operatie wonde, de grauwheid van mijn huid, de roodheid van de bestraling leken iets dat niet van mij was.
Er was weinig meevoelen dat ik daar elke keer met mijn borst bloot lag. Je ligt er letterlijk en figuurlijk naakt. Alles zit aan de oppervlakte en het minste deed me huilen. Er wordt aan je geprutst, gevoeld en veel handen hebben mijn andere borst vast gehad. Een deel van mij dat ik zo persoonlijk vind. Ik heb me nooit geschaamd voor mijn naaktheid, maar het is wel van mij. Het feit dat ze er met heel veel mensen aan voelden, prutsten, goed leggen is zeer intimiderend. Er zijn mensen die het vragen en zeggen wat ze gaan doen, maar evenveel deden het gewoon zonder iets te zeggen en dat is pijnlijk. Elke keer moet je er weer overheen. Het is een onbekend lijf dat onherroepelijk veranderd is. Je hebt nog geen tijd gehad om te verwerken en om gewoon te worden aan de veranderingen, maar toch is je lijf 7 maanden van anderen.
Op 31 maart, bijna dag op dag 7 maand later was de laatste bestraling. Dan heb je nog een afspraak met de arts van de radiotherapie en je oncoloog. Ik had er zo naar uitgekeken. De laatste dag, feest! Wat viel dat tegen. De arts van de radiotherapie was een arts in opleiding en stelde me enkel de vraag hoe het met mijn huid was. Mijn antwoord dat het eigenlijk wel mee viel en dat die een beetje verbrand was, was voor hem de reden om de deur alweer open te doen en ik mocht vertrekken. Geen verdere uitleg, niet hoe gaat het met jou, hoe voel jij je.
Je bent klaar, maar niemand zegt dat je genezen bent. Je krijgt een nieuwe afspraak voor controle over 3 maanden en voila, je mag je plan trekken. Het is hard, keihard. Iedereen verwacht dat je de dag erna terug in de maatschappij stapt, waar je net 7 maanden uit bent geweest.
Hoe? Je lijf is kapot, emotioneel en mentaal heb je nog geen tijd gehad om stil te staan bij wat er allemaal anders is. Er zijn duizenden vragen zonder antwoord. Er komt rouw. Pure, harde rouw. Rouw om wat je kwijt bent, rouw om wat je achter gelaten hebt. Rouw om een leven dat nooit meer hetzelfde zal zijn. Rouw om jezelf.
Ik kan enkel spreken over mijn eigen ervaringen, maar voor mij was dat keihard. De rouwperiode waar ik door ben gegaan was vreselijk. Niet alleen voor mezelf , maar ook voor mijn gezin. Er is heel veel gehuild, geroepen, geschreeuwd, ruzie gemaakt en weer bijgelegd. Het was gelukkig niet allemaal verdriet en pijn. Er zijn ook heel veel mooie momenten geweest. Kanker laat je terug gaan naar de essentie; leven en liefde. Meer is er niet. Dat heb ik gelukkig elke dag mogen ervaren. Mijn gezin, familie en vrienden hebben nog nooit zoveel voor me betekend. Ze zijn goud waard. Ze zijn mijn goud. Ik heb me ook meer dan ooit gerealiseerd dat leven belangrijk is. Ik heb altijd graag geleefd, maar nu nog meer. Elk moment is voor mij belangrijk of het nu klein of groot is, ik sta er helemaal in.
Als ik terug kijk naar mezelf in die periode, sta ik versteld van wat ik gedaan heb en hoe. Ik besef dat ik mag trots zijn op mezelf.
Comments