Ik ben Nadia

Ik ben Nadia, 46 jaar, bewegen en gezondheid stonden bovenaan mijn lijstje in mijn leven. Tot het plots op een dag, bewegen en ziek zijn geworden is. Gelukkig mag ik me bij de mensen voegen waar ik hopelijk ook over 10 jaar kan zeggen dat het lang geleden is.

De rollercoaster waar je in terecht komt is niet bij te benen. Je hoofd draait overuren, je lijf gaat in protest en je emoties vliegen alle kanten op. Het bizarre is dat niemand je kan helpen. Plots verander je van een gezonde vrouw in een ziek persoon die zelfs op sommige dagen haar eigen naam niet meer weet. Wat chemo doet men een lijf, kan je niet beschrijven tenzij je het zelf hebt mee gemaakt.

Na een heerlijke zomer met volop genieten van familie en vrienden ontdekte ik een knobbeltje. Wist ik veel dat dit het begin zou zijn van een winter waar ik nog nooit had aan gedacht. Zoals de bladeren vallen in de herfst, zo viel ik in duizenden stukjes uiteen.

Er is de diagnose, maar ook de woorden. Het woord kanker heeft direct als bijklank dood. Terwijl er op dit moment gelukkig meer mensen ‘genezen‘ of leven met dan doodgaan aan de ziekte.

Ik zou graag pleiten voor een verandering in mindset rond het woord kanker, maar het feit blijft dat het een hele mottige ziekte is. Ik kan niet spreken over de andere vormen van kanker, maar bij borstkanker is het zo dat je er niet ziek van bent. Ik was in betere conditie dan ooit. Ik sportte, werkte hard aan mijn eigen zaak, genoot van mijn gezin en kinderen die elk hun eigen dromen achterna jagen. Ik kan dus eigenlijk wel zeggen dat het een donderslag bij heldere hemel is om te horen; mevrouw je hebt borstkanker.

Ik heb altijd graag geschreven en voor mij is dat een uitlaatklep; een vorm om mijn emoties en alles wat er rondom mij gebeurt een plaats te geven. Vandaar dus deze blog zodat ik kan delen wat er allemaal is en gebeurt als je zo'n diagnose krijgt.

B